Dla Bogdana Loebla literatura nigdy nie była środkiem, ale celem najwyższym. Zawsze skłonny poprawiać już napisany utwór, anatomizujący język i słowo. Piotr Kuncewicz. Kto czytał Złotą trąbkę i Piekło weszło do Raju, ten wie, jak znakomitym prozaikiem jest Bogdan Loebl. Śpiąca jasnowłosa, rozgrywająca się współcześnie (i nie na Kresach), potwierdza tę markę, łącząc w sobie znakomity dar obserwacji z elementami metafizycznego thrillera.

Można powiedzieć, że jest to „mówiący do nas portret” jednego z najwybitniejszych twórców słynnego krakowskiego kabaretu artystycznego Piwnica pod Baranami, kompozytora, aranżera, kierownika muzycznego i pedagoga. Bohater „portretu” jest autorem muzyki do ponad 350 piosenek i współtwórcą wielkiego repertuaru Ewy Demarczyk, z którą współpracował blisko 20 lat. Jest także kompozytorem muzyki do 260 spektakli w teatrach dramatycznych, w teatrach dla dzieci i młodzieży oraz dla teatru telewizyjnego. „Portret” Andrzeja Zaryckiego pokazuje nam jego wrażliwość, z czego czerpie inspiracje i jaki jest jego kosmos, a przede wszystkim skąd „przychodzi” jego muzyka? Książka jest bogato ilustrowana, wypełnia ją dokumentacja 50-letniej twórczości kompozytora, liczne, nieznane do tej pory zdjęcia z życia prywatnego i artystycznego oraz fotokopie nut, dokumentów, afiszy, listów, a także cytaty z wywiadów prasowych, radiowych i telewizyjnych. Do tego „portretu” swoje szkice dopisują w krótkich wypowiedziach muzycy, poeci, tekściarze, reżyserzy, aktorzy i piosenkarze oraz członkowie rodziny. Każda z tych osób charakteryzuje jakąś ważną cząstkę osobowości twórczej Andrzej Zaryckiego. Anna Dymna, aktorka i filantropka mówi np., że jego muzyka pozwala żyć i łatwiej znosić trudne chwile - wywołuje piękne, a jego życzliwość to lekarstwo na nasze niemoce i zło tego świata. Dlatego przedstawiając tę książkę z pełnym przekonaniem można powtórzyć za Andrzejem Pacułą, że jest to „książka, o człowieku i twórcy, tak wybitnym, że prawie nieobecnym na współczesnym rynku kultury, zajętej schlebianiem gustom bynajmniej nie wyrafinowanym, zwanych „popularnymi”. Dlatego warto ją przeczytać, a raczej posłuchać, co ma do powiedzenia wybitny kompozytor, wielki artysta, człowiek nieśmiały i wrażliwy. Jak wielu z nas…”

"Okno na świat" to opowieść o życiu Dagmary i Kamili, pozornie bardzo szczęśliwych, dynamicznych i spełniających się zawodowo kobiet. Obie utalentowane, pracowite i nieskore do życiowych kompromisów. Uciekają z małego miasteczka, żeby móc wreszcie zacząć realizować ambitne plany zawodowe.